Rozdział 12

HEJ! 

Przepraszam, że mnie tu tak długo nie było, 

ale mam bardzo dużo nauki,

 nie sądziłam że będzie tego aż tak dużo, 

nie mam czasu praktycznie na nic :C

Zaprasza do czytania, komentowania i zaobserwowania.

Mam nadzieję, że spodoba się wam rozdział! 

Przepraszam za jakiekolwiek pojawiające się błędy! 

Bardzo was kocham i przepraszam <3 

-Naprawdę mogę? Nie chcę żebyś czuła się nieswojo- na jego twarzy  pojawił się rumieniec.

-Już ci przecież powiedziałam, że chcę żebyś spał ze mną- uśmiechnęłam się próbując go jakoś ośmielić.

-No dobrze - uśmiechnął się do mnie i  zapytał- jesteś bardzo zmęczona czy raczej nie.

-Nie za bardzo, czemu pytasz?- zdziwiłam się.

-To dobrze, jak zjemy to gdzieś pójdziemy.

-Gdzie?- zapytałam.

-Zobaczysz- na jego twarzy ujrzałam  tajemniczy uśmiech. Niall zrobił mi trochę miejsca w szafie bym mogła wypakować chociaż część swoich rzeczy.  Nagle usłyszeliśmy trzask drzwi i głośny śmiech.- Chodźmy przyjechał już Greg z Denise.- Kiedy schodziliśmy po schodach zobaczyliśmy parę która przytulała się do siebie, a dziewczyna wciąż się śmiała.

-Ciii bo zaraz wszyscy usłyszą co się stało- powiedział brunet.

-I dobrze moja niezdaro- uśmiechnęła się do niego i delikatnie pocałowała go w usta.

-Co zrobił, że się tak z niego śmiejesz?- zapytał blondyn.

-Greg jako prawdziwy dżentelmen pomógł mi wysiąść z samochodu i gdy zamykał drzwi poślizgnął się i wylądował swoim ślicznym tyłeczkiem na ziemi- mówiąc to klepnęła go w pośladki. Zauważyłam, że całą prawą stronę spodni ma zieloną od trawy. Razem z Niallerem wybuchliśmy śmiechem. Naprawdę do siebie pasowali.-Tak w ogóle jestem Denise- podeszła do mnie i podała mi dłoń.   

-A ja Cat- uśmiecham się do niej i odwdzięczam gest.

-Tak wiem, bardzo dużo o tobie słyszałam-spojrzałam na młodszego z braci, a na jego policzkach wykwitł rumieniec- Naiall tyle o tobie opowiadał, że czuje się tak jak bym cię znała od wieków, ale już więcej nie mówię bo chłopak się zawstydził- zachichotała, gdy ponownie spojrzałam na blondyna był już cały czerwony.

-Oj już nie bądź taki wstydliwy- powiedziałam i stuknęłam go biodrem. Staliśmy tam jeszcze przez chwilę, ale mama przegoniła nas do salonu. Tam usiadłam z dziewczyną na kanapie i zaczęłyśmy rozmawiać z ożywieniem o jej ślubie. W pewnym momencie zobaczyłam w progu trzech roześmianych mężczyzn. To byli Niall, Greg i jeszcze jeden wyraźnie starszy mężczyzna, pewnie ich tata. Denise widząc moją zdziwioną minę także spojrzała w tamtą stronę.

-Z czego się tak cieszcie?- zapytała.

-Wreszcie nie mi opowiadasz 1000 raz jak będzie wyglądał ślub!- zaśmiał się starszy mężczyzna.

-Greeeeg pomóż!!- zawołała szukając wsparcia u narzeczonego.

-Niestety kotku tata w tym przypadku ma racje-Niall wybuchł gromkim śmiechem- ale teraz chodźmy bo obiad już gotowy.- Wstałyśmy z kanapy i ruszyłyśmy w stronę kuchni, Greg chciał objąć swoją kobietę w tali lecz ta zrzuciła jego dłoń.

-Obraziła się na ciebie- stwierdziłam.

-No kotku- powiedział obejmując ją w pasie i całując po szyi.

-Greg, takie rzeczy zostawcie sobie na później!- upomniała go mama.- Siadajcie- powiedziała stawiając na stole pieczeń, pachniała przepysznie. Podczas posiłku cały czas o czymś rozmawialiśmy. Rodzina Niallera jest naprawdę wspaniała. Kiedy już zjedliśmy chłopak zabrał mnie na spacer.

Szliśmy przez piękny park, blondyn cały czas mnie rozśmieszał i chyba wszyscy w koło to słyszeli.

-Boże nie wierzę! Hora naprawdę już przyleciałeś!- powiedziała jakaś brunetka podchodząc do nas.

-Amyyy jej jak ty się zmieniłaś! A co do mojego przyjazdu musze przygotować brata do ślubu- rozpromienił się, widać że bardzo zależy mu na szczęściu brata.- Masz zaproszenie prawda?- dopytywała się.

-Oczywiście, jakiś czas temu przyszli do mnie  jak byłam w pracy i zaprosili. Wyglądają ze sobą tak słodko. Od zawsze wiedziałam że będą razem.

-Ja już miałem wątpliwości- stwierdził.

-Dlatego masz mnie!- zaśmiała się. Coraz bardziej czułam się ignorowana. Kim ona w ogóle jest.

-Może się spotkamy, pogadamy o starych czasach.

-Jasne! Może dzisiaj w Berty's bar?

-Spoko- odpowiedział z wielkim entuzjazmem.

-Teraz niestety muszę już lecieć bo spóźnię się do pracy- powiedziała smutno. Pocałowali się w policzek i po chwili jej już nie było, a on przypomniał sobie o mojej obecności.

-Chodźmy- powiedział dalej się szczerząc jak głupi.

-Może to głupie pytanie ale kto to był?- zapytałam.

-Amy moja przyjaciółka- trochę zdezorientowałam go tym pytaniem.- O Boże przepraszam! Zapomniałem, że się nie znacie. Poznam was dzisiaj wieczorem- mówiąc to jego twarz jeszcze bardziej się rozpromieniła.- Na pewno się polubicie, ona jest świetna!

-Mam nadzieję - pomyślałam. Wróciliśmy do rozmowy którą na przerwała. Po dwugodzinnym spacerze wróciliśmy do domu.  Kiedy się przebieraliśmy zauważałam w jego pokoju ramkę ze zdjęciem jego i Amy. 

Gdy obydwoje byliśmy gotowi wyszliśmy. Przed domem Nialla czekało kilka krzyczących fanek więc chłopak zatrzymał się przy nich. Niektóre podeszły również do mnie. Słyszałam jak kilka z nich pytało się o to czy jesteśmy razem. Nialler oczywiście zaprzeczył, niestety. Po drodze spotkaliśmy jeszcze kilka fanek ale na szczęście nie krzyczały tylko normalnie podeszły i poprosiły o zdjęcie. W barze czekała już Amy. Dziewczyna widocznie była zdziwiona moją obecnością, chyba myślała że będą sami.

-Przepraszam za pokrzyżowanie planów- pomyślałam.

-Amy to jest Cat, Cat to Amy- przedstawił nas sobie.

-Twoją mamą jest Marry Moon prawda?- lekko się skrzywiłam ale przytaknęłam.- Uwielbiam ją!- Niall od razu zauważył, że posmutniałam.

-Chcecie coś do picia?- zapytał próbując zmienić temat.

-Ja piwo- powiedziała dziewczyna.

-Ja też poproszę- uśmiechnęłam się do niego. My usiadłyśmy w loży a on poszedł do baru. Po chwili koło mnie usiadł jakiś chłopak, był pijany.

-Hej maleńka- wybełkotał, a ja automatycznie się od niego odsunęłam leczo on poszedł w moje ślady, nasze uda przylegały do siebie.-Dzięki tobie moje życie nabrało sensu- mówił niezrozumiale. Objął mnie jedna ręką a ja próbowałam ją odepchnąć.

-Odczep się- próbowałam go zepchnąć z miejsca lecz był zbyt ciężki.

-Zostaw ją i idź do swoich kupli bo wezwę ochronę- powiedziała Amy. Chłopak podniósł obie dłonie do góry w obronny geście.

-Już się robi księżniczko- bełkotał.

-Na pewno nie jestem twoją księżniczką i w ten sposób swojej to ty nie znajdziesz- powiedziała ostrym tonem. Chłopak zataczając się odszedł do swoich kolegów.

-Dziękuje- powiedziałam do niej.

-Co on chciał?- zapytał Nialler który właśnie siadał koło mnie.

-Jakiś zalany klient nie udolnie próbował ją podrywać.- Niallowi widocznie to się nie spodobało.

-Niech się cieszy, że jednak sobie poszedł bo było by z nim źle- stwierdził.